W Addis Abebie wylądowałyśmy o 6 rano. Było już widno i z okien samolotu
można było zobaczyć połacie pól w różnych odcieniach zieleni. Pogoda dopisała:
podnosiły się poranne mgły a ponad nimi świeciło słońce.
Na lotnisku formalności odbyły się sprawnie i dość szybko: kupno wizy
odprawa paszportowa, odbiór bagażu i wymiana pieniędzy. Do miasta chciałyśmy się
dostać najtańszą opcją, czyli minibusem, ale nigdzie nie było ich widać, zaś
zagadnięci taksówkarze wskazywali nam dość nieokreślony kierunek. Spytałyśmy
więc o cenę taksówki. Kierowca pierwszej zaoferował się zawieźć nas za 85
birrów. Wydało nam się to stanowczo za drogo. Na szczęście już drugi taksówkarz
był bardziej skłonny do negocjacji i zgodził się jechać na Piazzę za 60
birrów.
Addis Abeba, Piazza
Addis Abeba, licząca 5 milionów mieszkańców, przy pierwszym kontakcie
sprawia wrażenie bardziej wielkiej wioski niż stolicy ogromnego kraju. Domy
wyglądają jak lepianki, na poboczu jezdni pasą się kozy. Widać dużo
niewykończonych budynków ze sterczącymi w niebo rusztowaniami.
Przed kościołami odbywały się uroczystości religijne - najprawdopodobniej z
okazji Nowego Roku 2001, który według etiopskiego kalendarza przypada właśnie
dzisiaj. Zgromadziło się tam wiele kobiet w białych, długich szatach i śpiewało
religijne pieśni.
W hotelu Taitu okazało się, że pokój będzie wolny dopiero o 10, tak więc
dla zabicia czasu poszłyśmy na spacer po mieście, w dół ulicą Churchilla, w
stronę centrum. Chyba z powodu wczesnej pory Addis wydawało się zupełnie wymarłe
i, co tu kryć, brzydkie. Po ulicy walały się różne zwierzęce (przede wszystkim
kozie) odpadki - kopyta, trzewia, a nawet głowy, które miejscowym chłopcom
służyły do oznaczenia bramek przy grze w piłkę.
W kafejce "Miru" wypiłyśmy pierwszą etiopską kawę i przed 9 powlokłyśmy
się z powrotem w stronę hotelu. Teraz na ulicach było już więcej ludzi;
niektórzy z nich nieśli kozie ochłapy. Zaczęły się też otwierać sklepy,
sklepiki, kafejki. Miasto ożyło. Ludzie wydawali się życzliwi. Widać było, że
wzbudzamy pewną sensację i zainteresowanie, ale o zabarwieniu wyraźnie
pozytywnym. I jeśli nawet ktoś nas zaczepiał, to jedynie po to, by radośnie
powiedzieć "Hello". Dwa czy trzy razy przyplątali się też żebracy, ale ponieważ
nie reagowałyśmy, szybko dawali spokój. Byłam natomiast bardzo pozytywnie
zaskoczona urodą Etiopczyków, którzy mają na ogół bardzo ładne, delikatne rysy,
bardziej europejskie niż afrykańskie, zaś skórę o różnych odcieniach brązu, od
czekoladowego do niemal czarnego.
Addis Abeba, Piazza
O 9.30 byłyśmy w hotelu Taitu i nareszcie mogłyśmy pójść od pokoju.
Okazał się raczej obskurny: ściany odrapane, woda z umywalki ledwo się sączyła,
zaś szarość pościeli skłaniała do spania we własnym śpiworze. Ale z
drugiej strony, nocleg kosztował jedynie 63 birry za nas dwie.
O 11 spotkałyśmy się przed hotelem z Solomonem, którego poznałam przez
CouchSurfing i umówiłam się na wspólne zwiedzanie miasta. Solomon z
wykształcenia jest chemikiem, zaś obecnie pracuje w branży turystycznej. Bardzo
fajny i miły człowiek, o dużej wiedzy i szerokich horyzontach. Najpierw
poszliśmy na dworzec autobusowy Terra, żeby sprawdzić ceny biletów do Arba
Minch. Na piechotę był to ładny kawałek drogi, ale za to miałyśmy możliwość
napatrzenia się na Addis Abebę. Dzielnica, przez którą szliśmy, zupełnie nie
przypominała centrum, które zachowywało przynajmniej pozory miejskości. Tutaj po
obu stronach jezdni rozłożone były stragany, a na nich umieszczono: kozy,
kawałki kóz, kozie skóry, owoce, warzywa, sprzęty domowe - słowem, wszystko. Do
tego wokół przelewał tłum ludzi. Oczywiście, byłyśmy tam jedynymi białymi i
wzbudzałyśmy duże zainteresowanie. Dobrze, że był z nami Solomon, bo bez niego
czułabym się mocno niepewnie, przy czym raczej z powodu "nieoswojenia" z
Etiopią, niż z poczucia jakiegoś realnego zagrożenia.
Na dworcu autobusowym nie było ani jednego napisu po angielsku, znowu
więc mogłyśmy docenić towarzystwo Solomona, dzięki któremu wszystko udało się
załatwić szybko i sprawnie. Najpierw udaliśmy się do kasy, gdzie okazało się, że
bilet kosztuje 60 birrów i na jutrzejszy autobus zostało ich już tylko 5.
Niestety, nie miałyśmy wystarczającej ilości wymienionych pieniędzy. Solomon
poprosił więc chłopaka z kasy, aby odłożył dla nas dwa bilety, a my pojechaliśmy
z powrotem do centrum, tym razem minibusem. Tam w jakimś kiosku spożywczym
wymieniłyśmy 50 dolarów po kursie takim, jaki był na lotnisku, i szybko
wróciliśmy na dworzec.
W czasie drogi powrotnej zachmurzyło się, a kiedy kupowałyśmy bilety,
zaczęło padać. Na początku niewinnie i nieśmiało, jednak ledwo wsiedliśmy
do minibusa, lunęło jak z cebra. Dopiero teraz, zza okien pojazdu, mogłam na
spokojnie przyjrzeć się życiu ulicy. Biedy jest dużo i rzuca się w oczy.
Bezdomni śpią na chodnikach pod gazetami i ceratami, sporo jest też żebraków,
choć nie są jakoś strasznie natarczywi. Asfalt pokrywa jedynie główne ulice,
tutaj też wznoszą się murowane budynki. Natomiast poza tą fasadą Addis pozostaje
wioską z chatami, lepiankami i bitymi drogami. To naprawdę Trzeci Świat.
Dojechawszy do centrum, poszliśmy do poleconej przez Salomona
restauracji. Nasz kolega wybrał dania: podroby o konsystencji mielonki oraz
potrawkę z wołowiny. Jadło się to palcami, nabierając potrawy ze wspólnej miski
na kawałki lokalnego placka, indżery. Ta ostatnia była w smaku raczej kwaśna,
ale z dość pikantnym mięsem prawie się tego nie czuło. Szybko się najadłam i
nawet mi smakowało, choć spożywanie mięsa w takich krajach jak Etiopia zawsze
budzi we mnie lekki niepokój. Za cały obiad i trzy coca-cole zapłaciłyśmy 44
birry.
Dowiedziałyśmy się przy okazji, że najsłynniejszym lokalnym trunkiem
jest tej, sporządzany z miodu złocisty napitek o zawartości 30% alkoholu.
Zapytany o lokalne piwa, Solomon wymienił bardzo długą listę, z której nic nie
zapamiętałam. Trzeba będzie degustować.
W międzyczasie deszcz zamienił się w istne oberwanie chmury, a w pewnej
chwili w gradobicie. W efekcie podłogę w restauracji zalało tak, że wodę trzeba
było wylewać wiadrami. Padało przez godzinę, potem się uspokoiło i nawet wyszło
słońce, choć było już zimniej niż przed południem. Z deszczem związane jest
zresztą w Etiopii powiedzenie, kierowane do dzieci: biegaj po deszczu, to
urośniesz.
Pochodziłyśmy jeszcze z Solomonem po centrum Addis. To już zupełnie inny
świat niż okolice dworca Terra - zapyziałe, nieciekawe, ale jednak cywilizowane
miasto. Najgorsze było to, że z powodu święta wszystkie kafejki internetowe (a
mijaliśmy ich całkiem sporo) były zamknięte.
Addis Abeba, Piazza
Wśród mieszkańców stolicy widzi się przedstawicieli różnych wyznań:
muzułmanów (mężczyźni w białych czapeczkach, kobiety w chustach) oraz
chrześcijan (ci akurat niczym się nie wyróżniają). Nasz Solomon zaliczał się
do tych drugich i kiedy mijaliśmy chrześcijańską katedrę, zatrzymał się pod
otaczającym ją murem na krótką modlitwę. Zauważyłam też, że wielu mężczyzn
chodzi trzymając się za ręce lub obejmując (podobnie jak w Chinach). Takie
obrazki zawsze mnie rozczulają.
Koło 15 pożegnałyśmy Solomona i poszłyśmy odsapnąć trochę do hotelu.
Kiedy jednak wyszło słońce, wyszłyśmy jeszcze trochę pochodzić po Piazza. I
znowu wszyscy się na nas patrzyli, zaś dzieci wołały "faranji" (to słowo miało
nam towarzyszyć przez cały pobyt w Etiopii). Fakt, byłyśmy jedynymi białymi w
tłumie czarnych i rzucałyśmy się w oczy. Trzeba też podkreślić, że w
zainteresowaniu ludzi nie było wrogości, tylko wielka ciekawość. Pochodziłyśmy
trochę, ale w końcu przepłoszył nas deszcz. W hotelu poprosiłyśmy o taksówkę na
jutro rano, bo o godzinie 5 to jedyny sposób dotarcia na dworzec. Niestety, dość
kosztowny, bo miałyśmy zapłacić aż 40 birrów. Cieszyłam się jednak, że
opuszczamy stolicę, która niezbyt przypadła mi do gustu. Miała też nadzieję, że
w mniejszych miastach będzie nieco spokojniej.
Zmęczone lotem i obfitującym we wrażenia dniem poszłyśmy spać o 19.30.
Nie przypuszczałyśmy nawet, że na czas podróży stanie się to naszą zwyczajową
porą udawania się na spoczynek.
